Hem ne var ki, ben de kedileri bi severim, bi sevmem...
İşime geldiği gibi, sempati oluşturacağını düşünüyorsam derhal kedisavarlıktan bir kedisevere dönüşebilirim.
Belki o kız da beni sever diye.
Sonra geçtiğimiz günlerde eve girdiğimde ona attığım tekmeyi de unutabilirim hemen.
Çünkü o kız var,
o da beni sevsin diye.
Hiç istemesem de eve bir tane kedi alıp zaman zaman o kediyi sevebilirim de...
Neden?
Ya o kız da beni severse diye.

Yani sen kedileri seviyorsun diye ben de severim.

Halbuki "Elmayı seviyorum diye, elma da beni sevmek zorunda değilken!"

ben o çizgileri hep tanımıştım...

5 yaşımın güzelliğindeki gibi olabilirdi her şey, hala o çizgileri tanıyor ve tanımlıyor, bir de üzerine anlam yüklüyor olmasaydım...

her birbirine paralel çizginin arasındaki aydınlık boşluktan bakıyor olacağım. ne de olsa(?)...

olsun yine de tüm çiziklere ve çizgilere rağmen!

Hepsinin burnu vardı ve hepsinin de gözleri.
Hepsi birden gülümsüyordu bana doğru.
Kendime yer aradım sağda solda bir yerde,
neyse ki yoktu...
Geçtim en başa oturdum,
neyse ki vardı...
“Çok baş” dediler, “olmaz mı?” dedim.
Kendime yer aradım arkada bir yerde,
neyse ki yoktu...
Neyse ki,
orada kendime yer bulamadım.
Burnuma ve gözlerime baktım,
Yerinde.
Gülümsedim ben de...
Gülüyordum
Neyse ki!...