Kocaman kol çantalarına doldurduğumuz küçük kadın yaşamlarımız...

Büyüklüklerin içinde kaybolurken, ellerimiz kol çantasının içinde, aradıkça arar, bulamadıkça bulamaz. Her bulunmayan an o büyüklüğün içinde arayanı yüceltir de yüceltir...önemser; kendini, nesnelerini...mühim bir aramadır...

Bu büyüklüğün içinde bir kayboluş masalını yüceltir, gerekli gereksiz yüzlerce nesnenin içinde kaybolan, gider... giden, -an'lar-. 

Bir fotoğrafın bir tablo kadar güzel olması bir yergi mi, bir övgü mü olmalı fotoğrafa? (bunu daha sonra içimde tartışıp devam edeceğim...)
Tıpkı bir insanın heykel kadar güzel benzetmesi gibi...bu bir yergi midir, övgü müdür insana?