İçimizde bir yerde, yürek dediğimz yerde taşır dururuz kaygılarımızı. Oradan ceplerimize neden alamayız ki? Bahar geldiğinde, kışın soğuktan çıkaramadığım ellerimi çıkarırken rüzgara salıversem bu kaygıları. Kurtulurduk içimizde bir yerlerde taşımaktan ve aynı yollarda yürüyüp de yorulmaktan.

İçimizde bir körebe, bir saklambaç oyunu oynanır durur. Kendimizi kendimizden sakladıkça körebe olmaktan kurtulamayız ve sürekli sobelenen olmaktan da...

Gerçek; 3. tekil şahıs...